هدفی که تعیین می کنی باید با دل و جون دوستش داشته باشی. بهش اعتقاد داشته باشی. باورداشته باشی که این هدف به نفعته. باعث رشد و موفقیتت میشه. یعنی بهش وابستگی عاطفی داشته باشی. باهاش پیوند عاطفی برقرار کنی.

اینجوری ضریب موفقیتت بیشتر میشه. چون هدفت رو دوست داری، چون هدفت رو باور داری، نصفه و نیمه رهاش نمی کنی.

به نتیجه می رسونیش. ما شرقی ها خیلی رو تعصب و عِرق و وفاداری تکیه می کنیم. به اون چیزی که دوست داریم سعی می کنیم وفادار بمونیم. حالا از این خاصیت‌مون در جهت رسیدن به اهدافمون استفاده کنیم.

پس در هدفگذاری دقت کنیم هدف مال خودمون باشه. نه آرزوی پدر و مادر و اطرافیان! هدف رو از اعماق وجود دوست داشته باشیم و بخوایم که به اون برسیم. وقتی هدف رو دوست داریم و بهش اعتقاد داریم، دائم تو ذهنمون مرورش می کنیم. براس تصویرسازی می کنیم. مجسمش می کنیم. باهاش زندگی می کنیم.